schoolreis, bezoek aan de stichting en school

Heleboel meegemaakt en heb de verhalen een beetje opgespaard:

16-10-14

Schoolreis! Ja, op donderdag ging de Grazelandschool op schoolreis! Wij werken nu over de bakkerij. En eigenlijk moesten de kinderen wel even zien hoe het brood dat wij iedere dag eten nou eigenlijk wordt gemaakt. Dus ik ben dinsdag even wat winkeltjes langs gegaan waar ze brood verkopen, en 1 van de verkopers wilde wel even laten zien waar het broodhuis was. In het gebied waar wij wonen zit er maar 1. Deze bakkers konden geen Engels, maar de jongen van het winkeltje wilde wel mee om te vertalen. En zo gingen we donderdag dus op weg. Eerst die jongen langs halen, en toen gingen we naar het broodhuis. Het was er erg warm, maar ook erg leuk voor de kinderen om te zien hoe het deeg gekneed werd en hoe er broodjes van werden gemaakt. Vervolgens zagen we hoe het brood in een soort kast ging, om te rijzen. En daarna in de oven. Dat hebben we alleen niet meer gezien, omdat het anders wel erg laat werd. Toen gingen we nog even lekker een oliebol eten en mirinda en cola drinken. Toen we dat op hadden, nam de jongen ons nog mee naar een park, waar de kinderen even konden spelen en rond kijken. Toen was ons schoolreisje weer voorbij.

17-10-14

Wouw, echt weer een heleboel meegemaakt, dus ik begin maar snel met typen, voordat ik de helft vergeet of door elkaar haal;)
Woensdag kreeg Marleen een berichtje van Heleen, een vrouw uit Debre Zeit, dat zij mensen had ontmoet die bij een stichting in Addis stage lopen. Deze stichting (Dires house of sport) geeft op verschillende scholen in Addis, sportlessen aan gehandicapten kinderen. De instructeurs zelf hebben ook een lichamelijke beperking. Omdat ik tegen Heleen had vertelt dat ik heel graag een keer wilde kijken op een school met gehandicapten kinderen, vroeg ze hun nummer en gaf die aan mij door.
Ik heb gelijk gebeld en mocht een keer langs komen op hun hoofdkantoor. vrijdag de 17e mocht ik komen. Dus direct na schooltijd ging ik op weg. Eerst met een busje naar Asko, waar ik over moest stappe naar Piaza. Helaas was er geen rechtstreekse bus. Maar dat ging nog best…. In Piaza stond ik ineens op een plek die ik niet herkende. Dus ik vragen naar de Franse Ambassade. De eerste paar mensen wisten het niet. Toen werd ik een eind verder gestuurd, naar een ander station. Toen nog een paar mensen dat hadden bevestigd, ging ik die kant maar op. Want waar ik op dat moment stond, hoorde ik steeds roepen: Asko, Asko! Nou dat was natuurlijk niet goed, want dan ging ik weer terug. Op het andere station moest ik wachten werd mij verteld. Een logische Hollandse vraag: “Hoelang, 10 minuten?” “Ja, of 15, of 20;)” Daar moest ik het mee doen. Toen kwam ik in gesprek met 2 mannen. Zij dachten te weten waar ik heen moest. Na een lange omweg via het kerkplein van de Orthodoxe kerk kwamen we bij weer een ander station (denk ik;)). Het was vrijdag, vaste dag, dus ik denk dat de mannen even langs de kerk moesten om kruisjes te slaan. Ik weet het ook niet precies. En uiteindelijk hebben deze mannen me helemaal naar de Franse ambassade gebracht, dus ik was ze erg dankbaar. Daar haalde een Nederlandse student mij op. De Ethiopische directeur stond mij al op te wachten. Dus ik stel me netjes voor in het Engels, zegt hij even later, even mijn sleutels halen hoor. Blijkt hij gewoon Nederlands te spreken. Erg handig, want zo kon ik veel beter duidelijk maken wat ik graag wilde. Omdat ik maar een paar maanden kan helpen op zo’n school, stelde hij voor om vooral ervaring te delen met de leerkrachten. Eerst dacht ik: “Kom ik aan met maar 1,5 jaar ervaring, net of ik anderen dan iets kan leren”. Maar zo veel dingen die voor ons logisch zijn, weten ze hier gewoon niet. Er zijn heust wel mensen die hart hebben voor deze kinderen, maar wat moeten ze doen als je geen kennis hebben?! De preek van zondag ging daar nog over: “Denk niet dat je altijd zelf moet blijven leren, maar ga de kennis die je hebt ook delen met anderen. Waarvoor heb je het anders geleerd? Straks ben je er niet meer, en zal je kennis met je verdwijnen.” Het ging eigenlijk over de zending, maar het was nu ook wel erg toepasselijk op mijn situatie.
Er waren niet zo veel scholen bij mij in de buurt, maar hij had er toch 1 gevonden (bleek nog steeds erg ver weg). Toen het gesprek klaar was en ik weer weg wilde gaan, kwam in nog een Nederlands gezin tegen. Zij hebben ook een project, die vangen gehandicapten kinderen op. Ik mag nog een keer langskomen als ik tijd heb. Helaas zitten ze aan de andere kant van Addis… Toen werd ik met een busje van de stichting naar een station in de buurt gebracht. Daar had ik gelijk een busje, bij de volgende halte helaas niet. Mensen vochten letterlijk om een plekje. 1 keer was ik al in de bus, maar er wurmt zich een vrouw langs me heen en gaat op de laatste plek zitten, dus ik moest er weer uit. In deze minibusjes is er een maximaal aantal personen toegestaan. In de grote rode bussen niet… dus toen die langs kwam, vertelde een jongen, met wie ik even stond te praten over deze bizarre gevechten om een plekje, dat we die bus maar eens moesten proberen. “Houd wel goed je tas vast!” waarschuwde hij vriendelijk. Nou ergens anders kon ik me ook niet aan vast houden en dat was ook niet nodig. Ik kon met geen mogelijkheid omvallen. Geweldige ervaring weer!! De jongen bracht mij bij het volgende overstapmoment naar de rij waar ik in moest gaan staan naar huis. Ondertussen dat je in zo’n rij staat, lopen er voortdurend bedelaars om je heen. Het is zo moeilijk in te schatten wanneer je iets moet geven en wanneer niet! Dit keer stond er een jongetje naast me. Je leert wel een beetje zien wanneer het voor kinderen echt overleven is. Als hun kleding redelijk schoon en gekleurd is, hebben ze waarschijnlijk nog wel een moeder die hen verzorgt. En verder zie je ook nog wel of ze echt te kort aan eten hebben of niet. Dit jongetje droeg bruinige, te kleine kleren en zag er echt onverzorgd uit en ondervoed uit. Ik gaf hem eerst een banaan, de lieverd straalde zo, dat ik hem ook nog maar een birr heb gegeven. Uiteindelijk kwam ik helemaal vermoeid van alle indrukken weer thuis.
Zondag kwamen er wat Nederlanders koffie drinken en eten. En ook DD, een meisje die ik heb ontmoet in de kerk, bleef gezellig.
Deze week doen wij ook mee aan de ‘herfst’vakantie. Alleen dan met heel veel zon, meer voorjaarsvakantie dus
DD en ik hadden afgesproken om dinsdagochtend te gaan hardlopen. Wouw, dat heb ik geweten zeg. Om 6 uur m’n bed uit, om 9 uur weer terug;) Ik heb nu nog spierpijn. Je kan trouwens niet heel veel hardlopen hier. Ook al rende er wel een paar jongens ons voorbij de heuvel op! Wij hebben dus vooral goed doorgewandeld en bij vlakke stukjes even iets meer tempo. Het voelt wel heerlijk gezond. ’s Avonds bedachten we dat het leuk zou zijn om te gourmetten. Dus alles klaar gemaakt, en toen wachten totdat Geerten en Gert-Jan thuis zouden komen. Wat denk je, valt de stroom uit! Net alles teleurgesteld in de koelkast gezet, springt de stroom weer aan! Dus wij maar zonder de mannen begonnen. We hadden net onze eerste vleesje op, valt weer de stroom uit, en weer na 5 minuten, springt de stroom aan. Dus uiteindelijk heerlijk kunnen gourmetten!

22-10-14
Vandaag mocht ik gaan kijken op een school in Addis.
DD moest vandaag ook die kant op, omdat ze naar school moest. Dus kon ik een eindje met haar meereizen. Maar het was nogal druk, we moesten bijna een half uur wachten totdat er een busje voorbij kwam, die niet stap vol zat. Vervolgens moesten we weer een keer overstappen, waar we ook zeker een kwartier in de rij moesten staan. Maar dat was tenminste een rij, zodat je niet hoefde te vechten voor een plekje;)
Uiteindelijk kwam ik een half uur te laat op de plaats waar ik had afgesproken met iemand van de stichting. Dus ik wilde even bellen dat ik er was, wat denk je, is m’n beltegoed op! Gelukkig had ik net 100 birr extra meegenomen, dus kon ik beltegoed halen. Nadat ik gebeld had, moest ik nog 10 minuten wachten. Iemand met een wit T-shirt zou me ophalen. En ja hoor, na 15 minuten kwam er een man met een wit shirt op me afgestapt, met de naam Terlouwn. Ongelofelijk! Deze man was sportinstructeur bij de stichting, hij had zelf een vergroeiing in zijn heupen denk ik. Iets wat je hier heel veel ziet, en wat bijna alle instructeurs hebben. Maar op zijn krukken ging hij harder dan ik, en nadat we een eind een stijgende weg hadden gevolgd, stond ik te puffen en bood hij zijn excuus aan dat hij zo hard ging, zonder ook maar enige ademnood. Wat een conditie! We kwamen dus aan bij de school. De kinderen hadden net pauze. De kinderen uit de speciale klas waren niet buiten, zij zaten nog in hun lokaal. Ik ben denk ik 5 minuten binnen geweest, even met de juf gesproken. De juf was heel blij met de hulp die ik zou kunnen bieden, en ze gaf me haar nummer.
Maar ons gesprek werd al snel afgebroken door de Terlouwn, we moesten gaan. Hij deed ineens nogal kortaf. Ik snapte het niet goed, ik had nog lang niet genoeg gezien, en nog niet alle kinderen begroet. Voor mij was het nogal speciaal, vandaag zag ik het eerste kindje met het down syndroom hier in Ethiopië. Al snel kreeg in uitleg. De juf die ik had gesproken deed net alsof dat zij verantwoordelijk was, maar ze had niets te zeggen op die school. En ook al zou ik afspraken met haar maken, dat zou geen nut hebben, want daar kon ze niets mee. Helemaal begreep ik het nog niet. Maar vooruit. Hij vond het ook nogal bijzonder dat ik helemaal vanuit Burayu (de wijk waar wij wonen) naar deze school kwam. Dat kon ik nooit iedere week doen. Het is idd ook wel bijna 2 uur reizen met de minibus. Dus hij zou wel regelen dat ik naar een andere school zou mogen kijken. Wat het nut van dit bezoek dan had, vraag ik me nog steeds af. Dit wisten ze van te voren toch ook wel? Welkom in Afrika, denk ik maar
Hij nam me nog mee naar een andere stichting, daar werkte mensen met een lichamelijke handicap. Ze maakte poppen, kleden, enz. Daarna werden we opgehaald door een busje. In het busje staten nog meer sportinstructeurs, allemaal met een lichamelijke handicap. Doof, of ook die vergroeiing van de heupen. We gingen weer naar het kantoor van de stichting. Nog even gesproken met 1 leidinggevende en morgen mag ik mee naar een school die dichterbij is. Nu ben ik erg benieuwd of dat bezoekje wel nut gaat hebben;) Daar ook nog heerlijk enjerra gegeten en nog een heleboel Nederlanders ontmoet. Er waren daar 35 studenten, allemaal met een andere reden. Wel leuk om weer even onder zoveel Nederlanders te zijn. Toen kon ik gelukkig een heel eind met hun mee richting huis rijden. Toen nog een klein stukje met de minibus. En nu weer thuis. Van al dat gereis en die indrukken word je wel moe!