26-11-2014
Blijf op de hoogte en volg Dianne
01 December 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
26-11-2014
Afgelopen zaterdag gingen we met z’n allen naar de farm. Want we hadden een meeting met de boeren uit de buurt. Omdat er nog steeds niet voldoende duidelijkheid was bij de hen, van wat er precies gaat gebeuren. Daarom werd er ’s morgens een koe geslacht en vanaf 12 uur waren alle boeren uitgenodigd. Rond 13 uur kwamen ze binnen druppelen. Wij hadden ’s morgens nog wat spullen gehaald in het dorp, onder anderen troebel zelf gebrouwen bier. Dat kregen de boeren eerst aangeboden. Daarna hadden we de vergadering. Er waren zeker 50 boeren. Eerst begon 1 van de oudste mannen te praten, iedereen humde als 1 man het laatste woord van een zin na. Achteraf hoorde we dat het een gebed was. Toen mocht Geerten zijn verhaal doen. Daarna kregen de boeren de kans om vragen te stellen en hun zegje te doen. Het grootste probleem was dat de boeren heel erg moesten omlopen om naar de kerk te kunnen. Daar was een oplossing voor, ze mogen gerust het pad gebruiken dat tussen het weiland met de koeien en het land waar het gewas staat. Iedereen klapte. Toch duurde de vergadering enorm lang. Want volgens mij maakt het niet uit dat je boer voor je precies het zelfde zei als jij, als je je zegje maar kan doen. Helemaal aan het eind ging iedereen staan in een kring, hand in hand (wij ook). Toen ging weer een van de oudste praten, terwijl de groep het laatste woord weer nahumde. Het was een heel bijzonder moment, ook al wisten wij toen nog niet zo goed wat ze precies deden. Het bleek dat ze ons zegende! Dat het land vrucht mocht dragen, dat alles zo zou lopen als gewenst, dat de kinderen gezond zouden blijven, en nog meer zegeningen. Als we nog bang waren dat ze het niet eens zouden zijn met onze komst, was dit het tegendeel.
Nou, dat even over de farm. Op school loopt alles nog heel goed. We werken inmiddels over de boerderij, hoe toepasselijk. Maandag was Evalynn jarig. Dus ook weer feest op school! We begonnen de dag net als anders, behalve dat Evalynn direct haar hoed al op wilde (heeft ze ook de rest van de dag niet meer afgehad;)). Na het rekenen en taal kwam de (nep) taart op tafel. 5 kaarsjes erop, Evalynn op de stoel en liedjes zingen. Daarna mocht ze de kaarsjes uitblazen. Toen moest Gideon goed opletten of Evalynn haar ogen dicht deed en niet zou spieken. Sem mocht een cadeautje verstoppen. Fluisterend: “Onder mijn stoel, Sem!” …krr…bonk…krr…”. Waar zou het cadeautje nu toch zijn?! Toen was het pauze en hadden we een heerlijke aardbeien taart. Na de pauze nog 1 werkje en toen hebben we buiten heerlijk spelletjes gedaan, in de zon!
Inmiddels ben ik al weer wat keer bij de stichting HOME geweest. Verschillende observaties gedaan. En dinsdag ook rond gevraagd met welke vragen hun zaten. De vraag die veel terug kwam was over hoe om te gaan met gedragsproblemen bij kinderen met autisme.
Nou, laat gedragsproblemen nou net het onderwerp zijn waar ik me altijd in heb verdiept! Dus binnenkort hoop ik samen met Tikkist (het hoofd van de leerkrachten, zelf een enorm kundige juf) een workshop te geven. Ik heb al helemaal zin om te beginnen. Eigenlijk is er een hele lijst waar ik mee aan de slag zou willen. Maar alleen stap voor stap gaat het werken om iets te veranderen natuurlijk.
Vandaag ben ik samen met de medewerkers van HOME naar het project van Mekane Jesu geweest. Een enorme compound en eigenlijk alles waarvan ik droom om ooit op te zetten;). Geweldig! Bij deze klassen werkte ze met picto’s, dagschema in picto’s, dat wat ze gingen eten in picto’s. Het zag er echt mooi uit. Toch was telkens het eerste wat ik dacht als ik zo’n klas in kwam: wat een chaos! Er zaten op deze school geen kinderen met autisme, en zo’n enorme structuur als in Nederland is ook weer niet nodig. De kinderen hier hebben gezonder eten en minder prikkels. Maar toch is structuur een ding dat je hier niet terug vind. De klassen waren ook erg groot. Rond de 16 kinderen.
Ze hadden erg goede materialen. (kon wel beter gebruikt worden vind ik;)) Verder hadden ze een fysiotherapeut en een fysiotherapie ruimte. Daar kwamen moeders met kinderen, soms komen ze zelfs thuis als de kinderen moeilijk te vervoeren zijn. Ook hadden ze een stal met wat koeien, een moestuin, bijenkorven, een keuken en een werkplaats. Er werkte 7 mensen die daar op school hadden gezeten en nu ook betaald kregen. Hoeveel de studenten daar ook aan het werk waren en alles gebruikt werd als praktijk onderwijs, kreeg ik niet echt hoogte van. Want het probleem blijft dat leerkrachten hier veel te veel uit handen nemen. Wordt er bijvoorbeeld gekookt, dan kookt de juf en kijken de kinderen. Hoe het precies bij dit project gaat weet ik natuurlijk niet. Nou, wel weer genoeg inspiratie opgedaan!
Ergens begon het tijdens dit bezoekje tot me door te dringen dat het zo veel moeilijker is om dingen af te leren dan om aan te leren. Want deze mensen hebben ook gewoon trainingen gehad door Duitsers, net als de werknemers bij HOME. Wel al 8 jaar geleden, maar dan nog! De theorie aanhoren en begrijpen gaat nog wel, maar dan ook toepassen in de praktijk is erg lastig. Dat was ook een vraag die ik kreeg: “Ik weet wel wat autisme is en hoe het kind doet en reageert, maar wat moet ik doen?”
Daarom ben ik ook van plan om na de workshop klassenbezoeken te doen, misschien wel via videotraining. En zo te kijken of het ook in de praktijk wordt gedaan. Voor mij is dit wel lastig omdat ik de taal niet spreek. Maar misschien heeft Tikkist daar ook wel tijd voor.
Verder gaat het reizen met de minibus steeds beter! Ik hoef niet meer telkens te vragen: sente no? (hoeveel kost het). En als ik eruit wil, zeg ik: wrats alle. Want ook al roep je nog zo hard, stop, i want to go out! De bus hobbelt gewoon door. Verder voelt het ook een stuk fijner als ik op een drukke plek uit stap, dat ik weet waar ik de volgende minibus kan pakken. Geregeld kom ik aan en staan er 3 of 4 enorme rijen. Dan vraag je even: Asko alle? Als ze dan zeggen: ouw, ga je netjes in de rij staan, wacht je soms wel 20 minuten, maar zit je zeker in de juiste bus. Dit is dan ook stukken beter dan moeten dringen en vechten om een plekje, want daar ben ik nog steeds niet zo goed in…
Dat waren ongeveer mijn belevenissen weer van afgelopen tijd.
Afgelopen zaterdag gingen we met z’n allen naar de farm. Want we hadden een meeting met de boeren uit de buurt. Omdat er nog steeds niet voldoende duidelijkheid was bij de hen, van wat er precies gaat gebeuren. Daarom werd er ’s morgens een koe geslacht en vanaf 12 uur waren alle boeren uitgenodigd. Rond 13 uur kwamen ze binnen druppelen. Wij hadden ’s morgens nog wat spullen gehaald in het dorp, onder anderen troebel zelf gebrouwen bier. Dat kregen de boeren eerst aangeboden. Daarna hadden we de vergadering. Er waren zeker 50 boeren. Eerst begon 1 van de oudste mannen te praten, iedereen humde als 1 man het laatste woord van een zin na. Achteraf hoorde we dat het een gebed was. Toen mocht Geerten zijn verhaal doen. Daarna kregen de boeren de kans om vragen te stellen en hun zegje te doen. Het grootste probleem was dat de boeren heel erg moesten omlopen om naar de kerk te kunnen. Daar was een oplossing voor, ze mogen gerust het pad gebruiken dat tussen het weiland met de koeien en het land waar het gewas staat. Iedereen klapte. Toch duurde de vergadering enorm lang. Want volgens mij maakt het niet uit dat je boer voor je precies het zelfde zei als jij, als je je zegje maar kan doen. Helemaal aan het eind ging iedereen staan in een kring, hand in hand (wij ook). Toen ging weer een van de oudste praten, terwijl de groep het laatste woord weer nahumde. Het was een heel bijzonder moment, ook al wisten wij toen nog niet zo goed wat ze precies deden. Het bleek dat ze ons zegende! Dat het land vrucht mocht dragen, dat alles zo zou lopen als gewenst, dat de kinderen gezond zouden blijven, en nog meer zegeningen. Als we nog bang waren dat ze het niet eens zouden zijn met onze komst, was dit het tegendeel.
Nou, dat even over de farm. Op school loopt alles nog heel goed. We werken inmiddels over de boerderij, hoe toepasselijk. Maandag was Evalynn jarig. Dus ook weer feest op school! We begonnen de dag net als anders, behalve dat Evalynn direct haar hoed al op wilde (heeft ze ook de rest van de dag niet meer afgehad;)). Na het rekenen en taal kwam de (nep) taart op tafel. 5 kaarsjes erop, Evalynn op de stoel en liedjes zingen. Daarna mocht ze de kaarsjes uitblazen. Toen moest Gideon goed opletten of Evalynn haar ogen dicht deed en niet zou spieken. Sem mocht een cadeautje verstoppen. Fluisterend: “Onder mijn stoel, Sem!” …krr…bonk…krr…”. Waar zou het cadeautje nu toch zijn?! Toen was het pauze en hadden we een heerlijke aardbeien taart. Na de pauze nog 1 werkje en toen hebben we buiten heerlijk spelletjes gedaan, in de zon!
Inmiddels ben ik al weer wat keer bij de stichting HOME geweest. Verschillende observaties gedaan. En dinsdag ook rond gevraagd met welke vragen hun zaten. De vraag die veel terug kwam was over hoe om te gaan met gedragsproblemen bij kinderen met autisme.
Nou, laat gedragsproblemen nou net het onderwerp zijn waar ik me altijd in heb verdiept! Dus binnenkort hoop ik samen met Tikkist (het hoofd van de leerkrachten, zelf een enorm kundige juf) een workshop te geven. Ik heb al helemaal zin om te beginnen. Eigenlijk is er een hele lijst waar ik mee aan de slag zou willen. Maar alleen stap voor stap gaat het werken om iets te veranderen natuurlijk.
Vandaag ben ik samen met de medewerkers van HOME naar het project van Mekane Jesu geweest. Een enorme compound en eigenlijk alles waarvan ik droom om ooit op te zetten;). Geweldig! Bij deze klassen werkte ze met picto’s, dagschema in picto’s, dat wat ze gingen eten in picto’s. Het zag er echt mooi uit. Toch was telkens het eerste wat ik dacht als ik zo’n klas in kwam: wat een chaos! Er zaten op deze school geen kinderen met autisme, en zo’n enorme structuur als in Nederland is ook weer niet nodig. De kinderen hier hebben gezonder eten en minder prikkels. Maar toch is structuur een ding dat je hier niet terug vind. De klassen waren ook erg groot. Rond de 16 kinderen.
Ze hadden erg goede materialen. (kon wel beter gebruikt worden vind ik;)) Verder hadden ze een fysiotherapeut en een fysiotherapie ruimte. Daar kwamen moeders met kinderen, soms komen ze zelfs thuis als de kinderen moeilijk te vervoeren zijn. Ook hadden ze een stal met wat koeien, een moestuin, bijenkorven, een keuken en een werkplaats. Er werkte 7 mensen die daar op school hadden gezeten en nu ook betaald kregen. Hoeveel de studenten daar ook aan het werk waren en alles gebruikt werd als praktijk onderwijs, kreeg ik niet echt hoogte van. Want het probleem blijft dat leerkrachten hier veel te veel uit handen nemen. Wordt er bijvoorbeeld gekookt, dan kookt de juf en kijken de kinderen. Hoe het precies bij dit project gaat weet ik natuurlijk niet. Nou, wel weer genoeg inspiratie opgedaan!
Ergens begon het tijdens dit bezoekje tot me door te dringen dat het zo veel moeilijker is om dingen af te leren dan om aan te leren. Want deze mensen hebben ook gewoon trainingen gehad door Duitsers, net als de werknemers bij HOME. Wel al 8 jaar geleden, maar dan nog! De theorie aanhoren en begrijpen gaat nog wel, maar dan ook toepassen in de praktijk is erg lastig. Dat was ook een vraag die ik kreeg: “Ik weet wel wat autisme is en hoe het kind doet en reageert, maar wat moet ik doen?”
Daarom ben ik ook van plan om na de workshop klassenbezoeken te doen, misschien wel via videotraining. En zo te kijken of het ook in de praktijk wordt gedaan. Voor mij is dit wel lastig omdat ik de taal niet spreek. Maar misschien heeft Tikkist daar ook wel tijd voor.
Verder gaat het reizen met de minibus steeds beter! Ik hoef niet meer telkens te vragen: sente no? (hoeveel kost het). En als ik eruit wil, zeg ik: wrats alle. Want ook al roep je nog zo hard, stop, i want to go out! De bus hobbelt gewoon door. Verder voelt het ook een stuk fijner als ik op een drukke plek uit stap, dat ik weet waar ik de volgende minibus kan pakken. Geregeld kom ik aan en staan er 3 of 4 enorme rijen. Dan vraag je even: Asko alle? Als ze dan zeggen: ouw, ga je netjes in de rij staan, wacht je soms wel 20 minuten, maar zit je zeker in de juiste bus. Dit is dan ook stukken beter dan moeten dringen en vechten om een plekje, want daar ben ik nog steeds niet zo goed in…
Dat waren ongeveer mijn belevenissen weer van afgelopen tijd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
