Een nieuw gezicht
Blijf op de hoogte en volg Dianne
19 September 2018 | Ethiopië, Debre Zeyit
De kinderen zijn een weekje vrij geweest. Het was hier in Ethiopië namelijk Oud&Nieuw. En dat vier je natuurlijk met familie. Omdat veel van de kinderen daarvoor een lange reis moesten maken, hebben we de school een weekje gesloten. Yordanos begon in deze week iedere ochtend hetzelfde: "Mama, school??" Maar nee, Yordanos en de andere kinderen moesten nog even geduld hebben. Ze waren erg blij dat ze deze week weer konden komen. De blindenschool is inmiddels ook weer begonnen. Dat brengt wat meer leven op school en dat is wel zo gezellig. Maandag stonden de kinderen van de blindenschool buiten, gezellig liedjes te zingen. Zodra er wat kinderen van ons klasje kwamen kijken, werden ze erbij in de kring getrokken en mochten mee doen. Niet dat ze echt begrepen wat de bedoeling was, maar die gezichtjes waren goud waard! Zo straalde ze.
Deze week hebben we ook een nieuw gezichtje in de klas. Ayalkabet, ze is 7 jaar en heeft het Syndroom van Down. Ze kan goed verstaanbaar praten en dat doet ze ook aan 1 stuk door. Waarschijnlijk gaat dit meisje wel leven in de brouwerij brengen, om even een beeld te schetsen: De eerste keer dat ze bij ons was ben ik even met haar gaan bellen blazen. Ze vindt het prachtig! We hebben zo gelachen. Ze kan zelf ook al blazen en heeft heel veel lol als zo’n bel tegen haar aan kapot spat. Alleen, aan elk plezier komt een eind, toch? Dus nadat ik haar duidelijk maak dat ze nog 1 keer mag, laat ik haar nog een keer blazen en ruim de bellenblaas op. Daar is mevrouw niet van gediend, met beide handjes grijpt ze mijn arm en ze heeft haar tandjes al klaar op te bijten. Direct wordt ze vermaand door de meester die het ziet gebeuren. Ze laat los en schenkt me een brede grijns. Met moeite houd ik dan mijn glimlach in, wat een dame! Die wint iedereen zo om de vinger. Maar gelukkig houdt de meester haar behoorlijk strak en laat zich niet makkelijk manipuleren door zo'n stralende glimlach.
Het is mooi om te zien hoe alle kinderen al vooruitgang maken. In spelen, in sociale vaardigheden, in rekenen, in schrijven, iedereen op zijn eigen niveau maakt stapjes vooruit.
Deze week hebben we ook een nieuw gezichtje in de klas. Ayalkabet, ze is 7 jaar en heeft het Syndroom van Down. Ze kan goed verstaanbaar praten en dat doet ze ook aan 1 stuk door. Waarschijnlijk gaat dit meisje wel leven in de brouwerij brengen, om even een beeld te schetsen: De eerste keer dat ze bij ons was ben ik even met haar gaan bellen blazen. Ze vindt het prachtig! We hebben zo gelachen. Ze kan zelf ook al blazen en heeft heel veel lol als zo’n bel tegen haar aan kapot spat. Alleen, aan elk plezier komt een eind, toch? Dus nadat ik haar duidelijk maak dat ze nog 1 keer mag, laat ik haar nog een keer blazen en ruim de bellenblaas op. Daar is mevrouw niet van gediend, met beide handjes grijpt ze mijn arm en ze heeft haar tandjes al klaar op te bijten. Direct wordt ze vermaand door de meester die het ziet gebeuren. Ze laat los en schenkt me een brede grijns. Met moeite houd ik dan mijn glimlach in, wat een dame! Die wint iedereen zo om de vinger. Maar gelukkig houdt de meester haar behoorlijk strak en laat zich niet makkelijk manipuleren door zo'n stralende glimlach.
Het is mooi om te zien hoe alle kinderen al vooruitgang maken. In spelen, in sociale vaardigheden, in rekenen, in schrijven, iedereen op zijn eigen niveau maakt stapjes vooruit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
