internet na internetloze tijd

Zo, daar ben ik weer;) Het is even geleden dat ik wat heb geschreven. We hebben ondertussen heerlijke Kerstdagen gehad. Oud en nieuw hebben we allemaal niet echt meegekregen. Maar toch nog allemaal een heel gelukkig nieuw jaar!
In de Kerstvakantie waren er wat familieleden van Geerten en Marleen. We zijn veel weggeweest, heerlijk vakantie gevierd. We hebben hier in Addis Kerstnachtdienst gehad. Eerste Kerstdag zijn we ook naar de IEC geweest. Daarna zijn we naar Debre Zeit gegaan en hebben we Kerst met de Nederlanders gevierd. De nacht van oud en nieuw vloog de visite weer terug naar Nederland. Ik ben nog even wakker gebleven totdat het bij ons 12 uur was. Ik heb maar niet op de Nederlandse 12 uur gewacht.
Toen was de vakantie ook al weer voorbij en begon school weer. Op 7 januari stond de workshop gepland bij HOME. Ik mocht daar een workshop geven aan de leerkrachten over autisme en probleem gedrag. Op 6 januari ben ik na mijn school naar HOME gegaan. Daar hebben we het een en ander voorbereid. We wilde namelijk graag de leerkrachten laten ervaren hoe het is om te werken in een enorm prikkelrijke omgeving. Dus hebben we een 'prikkelkamer' gemaakt. Een klein kamertje met zo veel mogelijk kleuren, speelgoed en rommel, waar je een blad met keer sommen moet maken. Zodra je op je plek zit, gaan er 2 cd-spelers aan en beginnen er verschillende mensen om je heen te praten en cijfers te roepen. Iemand achter je knippert voortdurend met een licht en de deur gaat open en dicht. Natuurlijk wilde we zelf eerst testen hoe het was. Pff, echt vreselijk! Het was ook nog best spannend voor ons hoe de leerkrachten het zouden vinden...
Die nacht kon ik van familie Maarseveen blijven slapen, zodat ik niet zoveel reistijd kwijt zou zijn. Het is altijd weer gezellig om onder de Nederlanders te zijn. Het voelt ook goed hoe Nederlanders hier met elkaar om gaan. In Nederland bedenk je niet dat je bij nog best onbekende mensen zou gaan eten en slapen, maar hier ben je veel sterker verbonden.
De volgende dag om 8 uur waren we weer bij HOME. Ergens vond ik het nog het meest spannend dat alles wat ik zou zeggen vertaald zou worden. Dat leek me vreselijk lastig en ik was bang dat ik de draad van mn verhaal kwijt zou raken. Maar het was juist ideaal! Telkens als je wat zei, kon je heerlijk even nadenken voordat je verder kon. Ik had echt het idee dat het over kwam! Eerst kreeg ik bijna geen reactie als ik wat vroeg, maar na een poosje kwamen ze los en kwamen de vragen. Ook op de prikkelkamer kreeg ik positieve reacties. Alleen aan het einde van de dag kregen ze een opdracht en even dacht ik dat die opdracht niet echt in goede aarde viel. Ze moesten allemaal naar hun eigen lokaal gaan en opschrijven wat er eigenlijk wel weg kon uit hun klas. Of in ieder geval welke spullen niet in het zicht zouden hoeven. De lokalen zijn klein en erg druk. De kinderen, vooral met autisme, zien zoveel dingen die hen afleiden. Toen ik rond ging lopen om te kijken hoe de leerkrachten het deden, had ik het idee dat ze het erg moeilijk vonden om afscheid te nemen van hun 'gezellige' klas. Natuurlijk probeerde ik hun te vertellen dat je gerust een gezellig hoekje kan maken. Dat je ook gerust werkjes op mag hangen, alleen gewoon niet overal en niet zo veel.
Weer terug in de zaal gaf ik als opdracht mee om 1 wand (waar de kinderen tegen aan kijken als je lesgeeft) en het plafon leeg te halen komende week. Het was erg stil in de zaal en ergens was ik bang dat ze het niet goed hadden ontvangen en dat zo heel de presentatie in de soep was gevallen. Maar toen was het tijd voor de evaluatie. De vraag was, wat ga je meenemen? En wat zou je de volgende keer nog willen leren? Het was echt geweldig om te horen! De reacties waren ongeveer als volgt: ik begrijp nu dat kinderen met autisme snel afgeleid zijn, en rust om zich heen nodig hebben. Ik begrijp nu dat het zo belangrijk is dat je een kind nooit afwijst, maar dat je een onvoorwaardelijke ondersteuningsrelatie aangaat. Ik zie nu hoe belangrijk het is om kinderen een succes ervaring te geven, dat ze iets te doen hebben wat nut heeft.
Het voelt echt heerlijk dat je een dag heb gepraat en aan het eind terug krijgt dat het binnen gekomen is! Er waren ook zeker nog veel vragen. Sommige kinderen hebben zo'n probleem gedrag dat leerkrachten echt met hun handen in het haar zitten. Ik zag ook zeker wel oplossingen, maar dan zou ik er minstens 1 keer in de week heen moeten om te observeren en coachen. Helaas kan ik dat niet gaan doen. Esther gaat dat nu doen. Ik ben zeker nog wel van plan om langs te komen en af en toe wat te bespreken.
Want wij zijn op dit moment heel druk met inpakken voor de verhuizing. De planning is om zaterdag over te gaan. Niet dat het huis al klaar is;) maar we gaan tijdelijk leven in de containers. Die zijn inmiddels al wel geverfd en de deuren en kozijnen zitten erin. Het wordt vast een beetje pionieren, maar ik heb er erg veel zin in. Weg uit de stad en het koude huis, iedere avond de zon onder zien gaan achter de bergen en iedere dag wakker worden met een prachtig uitzicht! Nu moet ik nodig verder gaan inpakken, zodat er iedere dag alvast wat spullen mee kunnen naar de boerderij.


We wonen inmiddels op de farm. Helaas kunnen we hier niet zo goed op internet. Dus als ik deze berichten plaats, heb ik waarschijnlijk ergens WiFi.
Hoe de dag hier uitziet is opzich het zelfde als in Addis. Het voelt alleen wel heel anders.
's morgens word je wakker en het enige wat je denk is, als ik maar niet onder die dekens vandaag hoef! Het is echt enorm koud in de containers 's nachts. Maar als je er dan eenmaal uit bent, mag je ontbijten in de zon en warmen we weer een beetje op. Dan begint school, we hebben een best veel groter klaslokaal dan we in Addis hadden, wat echt fijn is. Nu we cito's moeten maken, kan ik me echt even afzonderen met 1 van de leerlingen. We zitten alleen wel vlak naast het hek, wat betekend dat er geregeld buurkinderen staan te kijken en te luisteren hoe wij zingen en ons werk doen.
In de pauze zitten we weer heerlijk in de zon. Na schooltijd kunnen we gelijk aan schuiven bij het personeel om te eten. Dan eten we injerra mee, heerlijk en ook nog gezellig:). En 's middags bereid ik dingen voor voor school, ben ik aan het haken, of pak ik nog de laatste dingen uit. Het werk voor HOME mis ik al wel een beetje. Gelukkig heb ik nog wel contact met hen en mag ik nog wel wat advies geven af en toe:). En verder gaan we maar alvast bedenken wat er gaat gebeuren na 29 mei. Dus stel nou dat je een hele mooie vacature ziet, die echt bij mij past, dan hoor ik dat graag;).
Maar goed, weer verder met de dag... rond half 5/5uur beginnen we aan het eten, zodat we rond 6 uur aan tafel kunnen en precies de zon onder kunnen zien gaan! Geweldig mooi!! Er is hier inmiddels ook een motor, zodat ze wat sneller achter op het land zijn. Als je rond die tijd achter op het land bent, weet je helemaal niet wat je ziet. Het is echt zo mooi hier. En dan als de kinderen op bed liggen is het tijd voor koffie/thee popcorn(als we dat hebben) en een kampvuur. Als de zon dan weg is, wordt het ook echt snel koud. De lagen kleren gaan weer aan en zodra het te koud wordt, duiken we ons bed in, helemaal ingepakt, en bibberend;)
We leven dus vooral buiten, niet alleen omdat we nu geen woonkamer hebben, maar ook omdat het gewoon kan. Vannacht was het echt nog geen volle maan, maar nog wel zo licht dat je prima buiten kon lopen en nog wat kon zien ook;)
Nou, nog een spannend verhaal als afsluiter:
Afgelopen weekend ging ik samen met Rijndert, een jongen die hier een half jaar komt helpen, naar Debre Zeit. Het was wel een beetje riskant, want hier heb je een Ethiopisch rijbewijs nodig, alleen de eerste 3 weken dat je hier bent, mag het met je Nederlandse rijbewijs. Rijndert mocht dus nog wel zonder Ethiopisch rijbewijs rondrijden, alleen allebei onze Nederlandse rijbewijzen lagen bij de ambassade om vertaald te worden. Dus op goed geluk dan maar. We kende de weg ook niet zo heel goed, maar ik had een kaart bij me;) Het eerste stuk ging heel goed, toen dwars door Addis, dat ging ook nog best goed, want we waren nog voor de spits. Toen bij een rotonde, waar we een beetje aan het zoeken waren waar we heen moesten, stond wat politie, ze gebaarde wat dat we niet naar rechts moesten, maar rechtdoor. We hadden al een vermoeden dat ze ons ook wel even stil wilde zetten, dus geen oogcontact maken en door rijden. We hoorde ze nog wel fluiten, maar ja. Wisten wij veel dat er bij de volgende rotonde weer een agent zou staan die inmiddels op de hoogte was gebracht door zijn collega om ons aan het houden... Nou, een super norse politie agent stapte in de auto en wilde een rijbewijs. Ze doen dan zo arrogant en uit de hoogte, dat ik direct de neiging kreeg om super onaardig te doen, maar ik hield me in. Rijndert liet zijn ID zien, met het verhaal dat onze rijbewijzen bij de ambassade lagen. Maar die man had het alleen maar over dat we door waren gereden bij die vorige rotonde. Hij wilde dat we naar het politie bureau zouden rijden. Dat moesten we echt zien te voorkomen. We zijn super aardig gebleven en kletsten hun de oren van het hoofd dat we de weg niet zo goed wisten en hoe we nou naar Debre Zeit moesten, dat er mensen op ons aan het wachten zijn. We wisten dat we ook gewoon hun wat geld in de hand konden drukken, en dat we dan hoogst waarschijnlijk wel door konden rijden. Maar dat wilde ik echt niet! Dus uiteindelijk heb ik nog m'n excuus aangeboden dat we niet waren gestopt de 1e keer. Na wat over en weer praten wilde hij nog de auto papieren zien en mijn visum. En toen moest er nog een agent bij en zei hij dat we verder moesten rijden. Richting Debre Zeit, na 10 minuten moesten we stoppen en stapte ze uit. Het leek of de man als een blad aan de boom was veranderd. Ik zei wat in het Amhaars en direct vroeg hij, spreek je Amhaars? Dus ik weer in het Amhaars: tunnis tunnis (een klein beetje). Dat vond hij helemaal leuk. Nou, na nog een handdruk gingen ze weg en konden wij doorrijden. We waren denk ik nog wel een half uur perplex dat we er zonder problemen doorheen waren gekomen!

Op dit moment zit ik weer in de zon en ga ik me straks klaarmaken om naar Ambo te gaan. Want in Ambo is Wifi, en kan ik even al mijn opgespaarde werk gaan doen. En natuurlijk deze stukjes plaatsen! Het is hier inmiddels een drukte van belang. Rijndert is er dus. En Judith, een studente diergeneeskunde is hier voor haar studie, haar vriend, Bart-Jan is er sinds deze week ook bij. En ook Rutger, het broertje van Geerten is hier voor zijn studie. Vanavond hopen we dus met z'n 5en gezellig naar Ambo te gaan, even te werken en dan gezellig te eten.
Doordat we ook nog eens gezellig in de containers slapen, iedere avond bij het kampvuur zitten en enorme pannen nodig hebben bij het koken, hebben we echt een beetje vakantie/kamp gevoel. We hebben zelfs een corvee rooster gemaakt;). Dit weekend hopen we ook ergens heen te gaan.
Nou, daar schrijf ik snel meer over! (als ik weer wifi heb;))

Helaas, er was toch geen wifi in Ambo... Dat wordt dus weer even wachten totdat er weer een moment komt dat ik wel op internet kan.

En ja hoor, deze week ben ik in Debre Zeit, en hier heb ik echt goede Wifi. Eindelijk dus mijn belevenissen van afgelopen tijd.